Czy pan Kukiz jest naiwny?

Przekonanie o tym, że wprowadzenie do naszej ordynacji wyborczej jednomandatowych okręgów wyborczych (JOW) będzie panaceum na uzdrowienie Polski jest bliźniacze wszelkim mniemaniom zapowiadającym radykalną sanację życia społecznego poprzez zastosowanie jednej genialnej zasady. Ledwie przeżyliśmy sztuczkę, która miała uszczęśliwić nas raz na zawsze poprzez uspołecznienie własności środków produkcji, a już wyskoczyli jak diabełek z pudełka entuzjaści zapewniający, iż dostatek spłynie na nas za przyczyną mechanizmu wolnego rynku regulującego bezbłędnie sprywatyzowanym natychmiast przemysłem. Taka wiara w magiczną moc sprawczą prostych reguł wdrożonych do życia społecznego jest charakterystyczna dla niedokształconej młodzieży, chociaż wśród entuzjastów takiej postawy spotykamy osoby z tytułami profesorskimi, ale w tym przypadku bardziej prawdopodobny jest cyniczny partykularyzm. Z „socjalizmem” dajmy sobie spokój, ale rozważając walory gospodarki rynkowej musimy pamiętać, że mechanizm rynkowy (niewidzialna ręka) działa pod warunkiem fundamentalnego zaufania – ojciec ekonomii Adam Smith warunek ten określał wprost: „mocny fundament etyki chrześcijańskiej.” Bez tego rezultaty są najczęściej efektem wymuszeń. Opowiastki o likwidacji poprzez JOW władzy partii w obsadzie kandydatur na parlamentarzystów są fantasmagoriami dla naiwnych. Nigdzie na świecie nie ma tak, aby w jednomandatowym okręgu startował więcej niż jeden reprezentant danej partii i to bez akceptacji jej władz. Najlepszym przykładem JOW jest Wielka Brytania rządzona naprzemiennie przez dwie partie od przeszło 200 lat. Tam trzeba się dobrze zasłużyć władzom partyjnym, aby przydzieliły komuś dobry okręg wyborczy. W odbytym dopiero co referendum opowiedziało się u nas za JOW 1,9 mln obywateli. Co prawda nie jest to mało, bo przy 50% frekwencji wyborczej dałoby to 12% głosów i znaczącą reprezentację w Sejmie, ale bez żadnych szans na zmianę ordynacji wyborczej na większościową. Jednomandatowe okręgi wyborcze są przeto typowym tematem zastępczym gmatwającym sytuację polityczną. Polska natomiast stoi przed koniecznością istotnych zmian. Pozwoliliśmy się zdegradować nie tylko w dziedzinie przemysłu i miejsc pracy, ale również w sferze obronności – w 100 tysięcznej armii mamy 45 tys. wojsk lądowych co pozwala obsadzić ok. 30 km frontu. Notabene 100 tys. wojska uchwalił Sejm Czteroletni, a wtedy Polska liczyła ok. 6,5 mln ludzi. Naszą degradację demograficzną pokazuje porównanie z RFN. Powierzchnię mają o 14% większą od nas, a mieszka tam bez mniejszości 64 mln Niemców. Polaków bez mniejszości jest w RP 37 mln, a więc przy takiej samej gęstości zaludnienia jak w RFN powinno nas być 56 mln. Mędrcy wymowni powiadali, że gdyby Kukiz nie kandydował, to jego wyborcy nie poszliby do urn. W I turze wyborów prezydenckich głosowało 15023886 osób z czego 5179092 na Andrzeja Dudę, tj. 34,75% oraz 3099079 na Pawła Kukiza, tj. 20,8%. Gdyby nie kandydował i jego „zbuntowani” nie poszli do urn, to w wyborach wzięłoby udział 11924807 obywateli i głosy na pana Dudę stanowiłyby 43,43%. W wyborach prezydenckich ta różnica okazała się nieistotna, ale przy wyborach parlamentarnych taka różnica prawdopodobnie zadecyduje o tym, czy Prawo i Sprawiedliwość będzie mogło rządzić. Czy powyższe wyliczenie nie pokazuje jaką rolę (chcąc czy nie chcąc) spełnia Paweł Kukiz?