Pozostaje tylko... do(j)ść

UWAGA: MOGĄ POJAWIĆ SIĘ KONTROWERSYJNE SŁOWA. OBRAŻANIE CZY LŻENIE KOGOKOLWIEK NIEZAMIERZONE - Z GÓRY PRZEPRASZAM, TOŻ TO TYLKO POKOJOWY SUBIEKTYWIZM. Zachęcam do lektury, tekst w oryginalnej formie poniżej: Co mogę zrobić, gdy nie chcę nic, nie zamierzam nic? Pustkę czuję w skroniach, tam gdzie kiedyś istniał mój, tajemny, najbliższy świat... Czym jest dzień bez słońca? Czym miesiąc bez gorąca z bliskich dusz, żaru takich samych objawionych, brutalnych dogmatów szarzyzny zamiast życia... Czym jest życie bez twojego blasku, nieodbitego, tym bardziej nabytego, jedynie niezbywalnego – jesteś jedyną iskierką w piekle, do którego trafiam przez mechaniczny seks z powierzchownej cielesności, prze pół wszystkiego – półsłówkiem proszę o połowę zupy, tak jakbym nie był głodny, ale jestem nienasycony Tobą... Ciebie... brakuje mi... Uratuj choćby jeden włos, skoro Bóg ogranicza rodzicielstwo do policzalności niepoliczalnego, czego mam za mało, a czego nadal zbyt wiele – odwagi i marzeń, tylko proszę poprzez ciszę, zbrukaną stukotem pogoni mojego serca za twoim; chcę dotrzymać Ci kroku, tylko tyle, nie stać mnie na więcej. Materializm doskwiera mojemu sercu, nadzieja jest przyczyną inflacji mojej duszy – rozwiązaniem, nawet jeśli najgorszym, to mimo wszystko – najszybszym – jest śmierć matkojebców - tylu ich pałęta się w naszych myślach, że nie mamy na nic czasu, tylko na politykę... dość... łukiem tryumfalnym wkracza do ogrodów naga, naiwna, ostatnia, pierwsza, wielka, drobna, wieczna, odgrzana, ulotna... kim jestem, jeśli nie kocham? Gdy kocham, jestem tym samym... pyłkiem... tylko u twych stóp. Różnica w tym, że dowiesz się tego pierwsza. Jestem, bo siłę do życia czerpię z czegoś, co jest silniejsze ode mnie – usłyszysz wiatr cichy, subtelny; z ust, kogoś kto umie zobaczyć różę małego księcia, w świecie z twoich, zielonych oczu... uśmiechem żegnam się z życiem... tym którego już nienawidzę, bo skurwili mi je Ci, na których wa(r)gach zbyt często gości ukochane słowo – miejsce? – ojczyzna.