Znowu GRUBA KRESKA, teraz czarna w kolorze żałoby…

Na Polsacie, w rogu ekranu tekst w okienku „Bądźmy razem”. A ja nie chcę być razem z tymi żałosnymi sukinsynami, którym faryzejskie gęby przykrywa puder sztucznego żalu. Nie chcę iść z nimi razem, mój smutek nie ma z ich udaną zadumą nic wspólnego. Nie chcę zapominać na komendę jacy byli, bo przemilczanie to zgoda na bezkarność. Nie chcę, żeby jak przed dwudziestu laty, ktoś nakazywał mi chrześcijańskie wybaczenie równe niepamięci. Bo ja nie chcę zapomnieć. Chcę widzieć różnicę, kto był wart orderu a kto kija. A do tego ta stara, dwulicowa śpiewka „tak, ale…”. Dla jasności –nie mam na myśli tysięcy czy milionów ludzi, modlących się , składających kwiaty czy znicze. Wprost przeciwnie. Wierzę w, że tak jak w 1980 coś nas znowu łączy, historia często zatacza koło, oby obudziło się to co łączyło nas wtedy. Dziennikarze, politycy , opluwacze i beneficjenci kłamstwa – to o was mówię ! O waszych łgarstwach, o wycieraniu sobie teraz gęby smutkiem Polaków, o waszych słowach nienawiści do wszystkiego, co nam się w osobie Prezydenta i jego współpracowników utożsamiało się z dobrem Polski. Sprawiedliwej, solidarnej, uczciwej i praworządnej. Żadnej powtórki z „grubej kreski”, żadnej zgody na pseudo-normalność, cwaniactwa, krętactwa i zapomnienia nie będzie. I pamiętajcie, skoro historia niczego was nie nauczyła – można mieć władzę, można mieć media, ale przychodzi zawsze czas rozliczenia. A mam nadzieję, nie – wiem, że wcale nie jestem w tym zdaniu osamotniony ! Jeżeli mamy się "obudzić" to kiedy jak nie dziś, kiedy tragedia łączy wszystkich, którzy jeszcze myślą. Może inaczej, może tylko czują , ale chcą ! Ale nie chcę za plecami tych wszystkich sterników rzeczywistości, tych głosów bez kręgosłupa, tych medialnych baranów prowadzących stado do rzeźni. I tych co komentują jak pięknie idzie się w jednym szeregu. Beze mnie drodzy panowie.