Kanclerz Orderu Odrodzenia Polski stwierdza, że PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ DEKRETEM 11 LISTOPADA 1936 ROKU ZA DZIAŁALNOŚĆ NAUKOWĄ I WYBITNY UDZIAŁ W WALCE O ZJEDNOCZENIE ZIEM POLSKICH W LATACH 1918-1920 NADAŁ POLITECHNICE LWOWSKIEJ KRZYŻ ORDERU ODRODZENIA POLSKI
Wysoki poziom działalności naukowej przyciągał młodzież z innych regionów Rzeczypospolitej. Już przed rokiem 1919 zawiązuje się we Lwowie Związek pod nazwą „Znicz”, skupiający studentów wyższych uczelni Lwowa, pochodzących ze Śląska Cieszyńskiego, a w roku 1931 pierwszy większy napływ studentów z Górnego Śląska daje impuls do utworzenia Związku Akademików Górnoślązaków we Lwowie. Związek Akademików Górnoślązaków, młodszy lecz liczniejszy i znacznie żywotniejszy, w roku 1935 uzyskuje legalizację przy Politechnice Lwowskiej, pod nazwą Związek Akademików Ślązaków Studentów Politechniki Lwowskiej, po czym doprowadza do przyłączenia się doń „Znicza”. Wreszcie, korzystając z nowego rozporządzenia Min. W. R- i O. P. z dnia 14 października 1937, Związek Akademików Ślązaków Studentów Politechniki Lwów. w roku bieżącym legalizuje się na nowo jako Związek międzyuczelniany, skupiający Ślązaków studiujących na wszystkich Wyższych Uczelniach we Lwowie, a więc studentów Politechniki Lwowskiej, Uniwersytetu Jana Kazimierza, Akademii Handlu Zagranicznego i Akademii Medycyny Weterynaryjnej.
ALBUM INŻYNIERÓW I TECHNIKÓW W POLSCE (TOM I CZĘŚĆ II rok 1932) ciąg dalszy
INŻ. TADEUSZ BRONISŁAW WASYLEWICZ
Urodził się w Sanoku w r. 1892. W r. 1909 zapisał się na Wydział Inżynierji Politechniki Lwowskiej i uzyskał absolutorjum w r. 1914.Wybuch wojny światowej zmusił go do czynnej służby w armji austrjackiej i do przerwania pracy przygotowawczej do egzaminu dyplomowego. W połowie r. 1915 przydzielony został do służby administracyjno- technicznej na terenie b. Kongresówki w charakterze zastępcy kierownika oddziału technicznego przy komendzie obwodowej w Busku Kieleckim, na którem to stanowisku pozostał do końca wojny, kierując utrzymaniem i budową dróg w powiecie stopnickim. Po powstaniu Państwa Polskiego wstąpił do służby państwowej i przydzielony został do zarządu drogowego powiatu stopnickiego, z ramienia którego dokończył rozpoczętą przez zarząd okupacyjny budowę drogi Pacanów- Szczucin. W CZASIE NAJAZDU BOLSZEWICKIEGO WSTĄPIŁ DO GRUPY OPERACYJNEJ OBRONY WARSZAWY. Zwolniony z czynnej służby wojskowej wrócił z początkiem r. 1921 do Lwowa, trudności materjalne zmusiły go jednak do pracy na prowincji w prywatnych przedsiębiorstwach budowlanych oraz przy budowie odnogi kolejki leśnej na terenie Nadleśnictwa Suchodół koło Doliny tak, że dopiero w r. 1924 mógł złożyć egzamin dyplomowy. W r. 1925 wstąpił do służby państwowej, obejmując stanowisko referenta dla spraw architektoniczno-budowlanych w Państwowym Zarządzie Drogowym w Kołomyji, poczem w r. 1928 przeniósł się do. służby samorządowej, na stanowisko naczelnika Wydziału Technicznego Magistratu miasta Kołomyji, na którem dotychczas pracuje.
INŻ. WŁADYSŁAW FRANCISZEK NIEMCZEWSKI
Urodzony w r. 1879 w Oświęcimiu. Ukończył Wydział Rolny w Uniwersytecie w Krakowie, gdzie też otrzymał dyplom inżyniera-rolnika. Do r. 1914 administrował własnym majątkiem, a z wybuchem wojny wstąpił do wojska. PO UKOŃCZENIU WOJNY POLSKO-BOLSZEWICKIEJ wystąpił z wojska w stopniu kapitana i objął posadę dyrektora dóbr Fundacji St. Hr. Skarbka, na którym to stanowisku do dnia dzisiejszego pozostaje.
INŻ. STANISŁAW KWOLEK
Urodzony w r. 1901 w Radgoszczy, ukończył gimnazjum realne w Leżajsku. W listopadzie w r. 1918 wstąpił w szeregi 2. Pułku Szwoleżerów i walczył na Wołyniu. W r. 1920 brał udział w akcji plebiscytowej na Spiszu, walczył PRZECIWKO BOLSZEWIKOM W SZEREGACH 205. PUŁKU ARTY- IERJI POLOWEJ ARMJI OCHOTNICZEJ, a następnie pracował w akcji plebiscytowej na GÓRNYM ŚLĄSKU I WALCZYŁ W 11. PUŁKU IM. ŻÓŁKIEWSKIEGO. W r. 1921 powrócił do Lwowa celem kontynuowania studjów. W r. 1928/29 był Przewodniczącym Towarzystwa Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Lwowskiej. Uzyskawszy na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej dyplom inżyniera-mechanika, wstąpił do służby państwowej w Lwowskim Urzędzie Wojewódzkim.
INŻ. DR. ALEKSANDER TYCHOWSKI
Urodzony w r. 1900 we Lwowie, ukończył w r. 1922 Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom inżyniera-chemika, poczem w r. 1925 promował się na tym Wydziale na doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy p. t.: „Studja nad erythrodekstrynami". W LATACH 1918—1920 BRAŁ UDZIAŁ W WOJNACH PRZECIWKO UKRAIŃCOM I BOLSZEWIKOM. W latach 1920—1928 pełnił na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej obowiązki zrazu młodszego, później starszego asystenta, a w końcu adiunkta Katedry Śp. Prot. Inż. Wiktora Syniewskiego, którego zastępował w latach 1925-1927. W r. 1927/8 odbywał jako stypendysta specjalne studja w Berlinie, poczem od r. 1928 objął zastępstwo profesora technologji rolniczej na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej, które pełni dotychczas, będąc zarazem Kierownikiem Państwowych Kursów Gorzelniczych w Dublanach, Ogłosił drukiem następujące prace naukowe:
1. wspólnie ze śp. Syniewskim: „Untersuchungen Liber Diastase, IV“ (Bioch. Ztft. Bd. 192).
2. „Studja nad erythrodekstrynami".
3. wspólnie z F. Polakiem: „Ober die Umwandlung der a-Diastase in [5-Diastase" (Bioch. Ztft. Bd. 192).
4. wspólnie z M. Kobei: „Biochemische Spaltung des Zuckers nach der zweiten Vergarungsform unter dem Einfluss von Carbaminsaurehydrazid und Thio-carbamin- sSurehydrazid. Isolierung von Acetaldehyd und Glycerin" (Bioch. Ztft, Bd. 199).
5. wspólnie z M. Kobei: „Ober eine schnell verlaufende Umwandlung von Hexose-di-phosphat in Lactat unter dem Einfluss des typischen Milchsaurebildners Bacillus Delbriicki" (Bioch. Ztft. Bd. 209).
6. wspólnie z F. Polakiem: „Beitrage zur Chemie der Starkę vom diastatischen Standpunkt aus betrachtet" (Bioch. Ztft. Bd. 214).
EDMUND ZIELENIEWSKI
Urodził się w r. 1893 w Krakowie, skończył szkołę średnią w Krakowie, potem studjował budowę maszyn na Politechnice w Gdańsku; wybuch wojny światowej uniemożliwił złożenie egzaminu. Podczas wojny światowej służył jako oficer saperów w armji austrjackiej. Przewrót zastał go w Krakowie, gdzie z polecenia gen. Roji odebrał z rąk austrjackich fort na Kopcu Kościuszki w Krakowie. Podczas WOJNY POLSKO- BOLSZEWICKIEJ PRACOWAŁ DLA ARMJI w fabryce krakowskiej firmy „Zieleniewski i Fitzner- Gamper“, w tym czasie był kierownikiem warsztatów tejże fabryki, będąc równocześnie członkiem Rady Zawiadowczej i Komitetu Wykonawczego tej spółki. Od roku 1921 do 1929 prowadził w charakterze drugiego dyrektora fabrykę lwowską i następnie fabrykę krakowską tej firmy. W roku 1929 objął kierownictwo Sp. Akc. Babcock-Zieleniewski w Sosnowcu.
INŻ. ZYGMUNT SAS JASIŃSKI
b. Minister Koleji Żelaznych w r. 1920/21, Komandor orderu „Polonia Restituta" z gwiazdą, b. Prezydent i Członek Honorowy Izby Inżynierskiej we Lwowie, Członek Honorowy Austrjackiego Towarzystwa cywilnych inżynierów, architektów i geometrów we Wiedniu. Urodzony w r. 1860 we Lwowie, syn Aleksandra, Prezydenta miasta Lwowa, studja techniczne odbył na Wydziale Inżynierji w Politechnice Lwowskiej, a ukończył je we Wiedniu w 1883 r., poczem uzyskał we Lwowie autoryzację na cywilnego inżyniera budowy i koncesję na budowniczego miejskiego, a później nominację na znawcę sądowego w sprawach technicznych, budowlanych i dla ruchu kolejowego oraz nominację na egzaminatora w Państwowej Komisji Egzaminacyjnej dla inżynierów budowy. Praktykę zawodową rozpoczął w r. 1883 przy budowie koleji transwersalnej na linji Zagórz-Grybów. W r. 1886/87 kierował sekcją trasowania i budowy koleji Lwów- Bełżec. W r. 1889 budował most prowizoryczny na Prucie pod Niepokołowcami. W r. 1891 mianowany został naczelnikiem sekcji konserwacji w Buczaczu. W r. 1893/94 trasował i opracował projekt linji kolejowej Halicz-Tarnopol. W r. 1894 mianowany został naczelnikiem sekcji konserwacji w Stanisławowie, prowadził rozbudowę stacji Stanisławów i linji Stanisławów- Woronienka. W r. 1897 objął kierownictwo sekcji konserwacji we Lwowie, a w r. 1899 dyrekcję koleji lokalnych Lwów - Bełżec i Lwów- Faworów i na tem stanowisku przeprowadził budowę linji Janów—Jaworów. W r. 1907 mianowany został szefem konserwacji i budowy w Dyrekcji we Lwowie. Kierował w tym charakterze budową wielkiej państwowej rafinerji i odbenzyniarni w Drohobyczu i budową nowego dworca kolejowego we Lwowie. Z początkiem 1910 r., mianowany radcą rządu i wicedyrektorem koleji w Krakowie, został po upływie roku przeniesiony na własną prośbę w tym samym charakterze do Lwowa, gdzie go w r. 1914 zastała wojna światowa.
Po zajęciu Lwowa przeniósł się kolejno z dyrekcją kolejową do Sambora, Ustrzyk, wreszcie do Cieszyna, skąd delegowany został przez Najw. Komen. Armji jako kierownik ekspozytury dyrekcji na front do Zagórza, gdzie forsował odbudowę zniszczonej linji kolejowej Zagórz-Chyrów - Przemyśl, celem zaprowiantowania i zaopatrzenia w amunicję fortecy przemyskiej. W r. 1915 powrócił do Lwowa, gdzie jako techniczny dyrektor zajął się przede wszystkiem odbudową zniszczonych linij i stacyj kolejowych. Z końcem tego samego roku objął, po ustąpieniu dyrektora Inż. Stanisława Rybickiego, kierownictwo dyrekcji we Lwowie, a z początkiem r. 1916 powołany został do Ministerstwa Koleji we Wiedniu jako zastępca szefa departamentu budowy. Objąwszy ten departament, został mianowany Radcą Dworu. Na tern stanowisku wykonywał najwyższy nadzór nad odbudową zniszczonych linij kolejowych w b. Galicji i przydzielał na ten cel wszystkim dyrekcjom małopolskim wydatne kredyty; kierował wówczas również olbrzymią budową wiedeńskich okrężnych koleji tranzytowych (Wiener Um- fahrungslinien und Transitanlagen), za co w r. 1917 odznaczony został komandorją orderu Franciszka Józefa. Dnia 12. listopada 1918 r. zwolniony ze służby austrjackiej, objął z polecenia Polskiej Komisji Likwidacyjnej i Ministerstwa Komunikacji w Warszawie likwidację galicyjskich spraw kolejowych i wstąpił tem samem do służby polskiej. Na tem stanowisku przeprowadził we Wiedniu na konferencji międzynarodowej prowizoryczną umowę kolejową z Austrją, Czechosłowacją i francuskim sztabem generalnym, a na podstawie tych układów przeprowadził pociągi z materjałem wojskowym z Francji, przez Austrję i Czechosłowację, do Polski i urządził regularny ruch pociągów z Wiednia i Pragi do Warszawy. Opracował również elaborat likwidacyjny i rozrachunkowy dla użytku kongresu pokojowego w Wersalu.
Dnia 3. kwietnia 1919 r. został mianowany delegatem Ministra Koleji i naczelnikiem Wydziału dla Galicji i Śląska Cieszyńskiego w Krakowie a dnia 16. lutego 1920 r. szefem sekcji budowy w Ministerstwie Koleji w Warszawie. W czasie wojny bolszewickiej objął obok sekcji budowy także kierownictwo sekcją eksploatacyjną. Na tem stanowisku przeprowadził organizację obydwóch sekcyj. Dnia 13. grudnia 1920 r. został mianowany Ministrem Koleji i sprawował ten urząd w najcięższych warunkach. Ustąpił po dymisji całego gabinetu z końcem 1921 r. odznaczony za organizację kolejnictwa polskiego komandorją orderu „Polonia Restituta" z gwiazdą. W styczniu 1922 r. przeszedł w stan spoczynku. W kwietniu 1922 r. mianowany członkiem Państwowej Rady Kolej, i wybrany Prezesem Komitetu Eksploatacyjnego tej Rady, pełnił te funkcje przez 6 lat do r. 1928. Poza techniczną służbą kolejową zajmował się w okresie od r. 1889 do r. 1910 cywilną praktyką budowlaną i technicznem rzeczoznawstwem sądowem. Wybrany w r. 1898 Prezydentem Izby Inżynierskiej we Lwowie, piastował tę godność, wybierany pięciokrotnie, przez 10 lat i został po ustąpieniu, za zasługi poniesione w zawodzie inżynierskim i około organizacji Izb Inżynierskich w Austrji, członkiem honorowym tej Izby i Austr. Tow. cywilnych inżynierów, architektów i geometrów we Wiedniu. Obecnie interesuje się przemysłem technicznym jako Prezes Rady Zawiadowczej i Zarządu w Wytwórni sygnałów i urządzeń kolejowych w Krakowie i członek Rady Zawiadowczej Zjednoczonych Fabryk wagonów, maszyn i kotłów L. Zieleniewski i Fitzner-Ganiper w Krakowie.