„ Niemcy nie tylko chcieli ograbić Polskę, ale też zniewolić i zabić jej mieszkańców oraz zniszczyć ich kulturę”- przyznała w wywiadzie dla tygodnika „Der Spiegel” niemiecka historyk Ramona Brau, badająca temat grabieży dokonanych w Polsce w czasie II wojny światowej przez III Rzeszę. Obecnie bowiem na zlecenie resortu finansów RFN tamtejsza komisja historyków bada politykę finansową hitlerowskich Niemiec i publikuje opracowanie na temat grabieży Polski. Niemiecki historyk przyznaje, że to nie tylko wojna, ale przede wszystkim zaplanowane przez Niemców i przez nich egzekwowane ludobójstwo kosztowało życie milionów naszych rodaków. (Der Spiegel styczeń 2022).
Zaplanowane i wyegzekwowane ludobójstwo, grabież oraz zniewolenie przez komunistyczną Rosję po agresji 17 września 1939 roku, opisuje dr Joanna Wieliczka-Szarkowa w Czarnej Księdze Kresów: Wbrew umowie, prawie wszyscy oficerowie zostali aresztowani i wywiezieni do obozów jenieckich, gdzie mieli doczekać Katynia. Do sowieckiej niewoli trafiło po walkach około 250 tysięcy żołnierzy WP, KOP i funkcjonariuszy Policji Państwowej. Rozkazem z 5 marca 1940 roku wymordowano 22 tysiące obywateli Rzeczypospolitej, w tym 10 tysięcy oficerów. Sowieci chcieli zniszczyć państwo polskie, wiec od razu rozpoczęli planową eksterminację polskiej elity polityczno- kulturalnej na Kresach. Armia Czerwona, podobnie jak Wehrmacht, znaczyła swój szlak bojowy na ziemiach polskich długim pasmem zbrodni. Podżegały wręcz do nich i odezwy i rozkazy wyższych dowódców. Wrześniowe napady były też początkiem całkowitej zagłady ziemiaństwa, do jakiej doszło pod okupacją sowiecką i powszechna grabież polskiego majątku. Zachęcana przez Sowietów ludność białoruska, ukraińska i litewska rabowała dosłownie wszystko bez najmniejszych skrupułów. (Czarna Księga Kresów)
Zarówno czwartemu rozbiorowi Rzeczypospolitej, ludobójstwu i zniewoleniu narodu polskiego jak i jego okradaniu towarzyszyła skuteczna propaganda.
„Oddamy wam tylko mury i pustą ziemię, wszystko pozostałe wywieziemy” – z tym hasłem okradali nas sowieccy komuniści, żądający zapłaty za „wyzwolenie”, zabranie Kresów Wschodnich i odszkodowanie terytorialne kosztem Niemiec.
„Idziemy nie jako zdobywcy, lecz jako wyzwoliciele naszych braci Białorusinów, Ukraińców i ludu pracującego Polski” – z tym komunistycznym hasłem dokonywali sowieccy i polscy komuniści zbrodni na narodzie polskim.
Zniewolenie, poprawność polityczna i fałszowanie historii przez komunistycznych przywódców narodu polskiego było tak wielkie, iż w 1976 r. polscy i sowieccy komuniści wpadli nawet na pomysł, aby na terenie Katynia wybudować pomnik upamiętniający „miejsca zbrodni hitlerowskiej na polskich jeńcach wojennych w Katyniu”. Czyli nastąpiła „odwilż”, już można było mówić o Katyniu ale zakłamując jego historię. Czy dzisiaj mamy do czynienia z komunistyczną propagandą w zakazie mówienia o tym, iż „nasi bracia” Rusini nie tylko chcieli wyzwolić „wolną Ukrainę” z innych narodowości, zniszczyć polską wieś, osadę, miasteczko i wszystkich Polaków tylko dlatego, że byli Polakami oraz zatrzeć ślad polskości, ich obecności, przywłaszczyć ich majątek i kulturę?
Czy polską racją stanu jest pomijać milczeniem okrutną śmierć polskiego niemowlęcia, dziecka, matki, kobiety, starca i zrównanie z ziemią ponad dwóch tysiące osad, wsi ?
Czy polską racją stanu jest pomijać milczeniem lub popierać fakt uznania za bohatera narodowego jednego z przywódców Genocidum atrox na Polakach – Stefana Bandery? Postawa rządzących jak i mediów, niezależnie od opcji politycznej przypomina mi wypowiedź Barbary Engelking-Boni : „Dla Polaków śmierć to była kwestia biologiczna, naturalna, śmierć jak śmierć. Dla Żydów to była tragedia, dramatyczne doświadczenie, metafizyka”.
Zarówno ukraiński historyk, wieloletni badacz materiałów źródłowych - Wiktor Poliszczuk jak i ukraiński biskup Grzegosz Chomyszyn sprawujący przez 44 lata posługę duchowną w Stanisławowie, wypowiadali się na temat zatrutego nacjonalizmu swoich rodaków. Na pewno nie był on inspirowany przez NKWD, komunistów itp. W wydanej w 1996 roku książce Fałszowanie najnowszej historii Ukrainy Wiktor Poliszczuk wyjaśnia:
Pojęcia „nacjonalizm ukraiński” nie można porównać z „nacjonalizmem” polskim, czeskim czy węgierskim itp. Homonimiczność nazwy może prowadzić do błędu w pojmowaniu nacjonalizmu ukraińskiego, który był w swojej istocie odmianą faszyzmu –nazizmu. Jedynym twórcą ideologii nacjonalizmu ukraińskiego był Dmytro Doncow, który sformułował ją, w wydanej w 1926 roku pracy pt. „Nacjonalizm” w postaci rozwiniętej faszystowskiej doktryny. Główną tezą tej doktryny jest błędne twierdzenie, że nacja (naród nowoczesny) jest wieczna i stanowi ona gatunek w przyrodzie (species). Wychodząc z tej zasady, stosując nauki pochodzące z zachodnioeuropejskiej teorii darwinizmu społecznego, nacjonalizm ukraiński zakłada naturalną nieuniknioność permanentnej wrogości między nacjami w ich walce o byt i przestrzeń.
Zgodnie z doktryną Donicowa najodpowiedniejszą forma organizacyjną nacji jest państwo, którego zadaniem jest organizowanie walki z sąsiednimi nacjami o przestrzeń, a więc o prowadzenie wojen imperialnych po to, by nie ulec przewadze innych nacji. Wobec tego, że zgodnie z Doncowem nacja stanowi gatunek w przyrodzie, członkowie wszystkich innych, niż ukraińska, nacji są wrogami nacji ukraińskiej. W ten sposób w ukraińskiej nacjonalistycznej myśli politycznej narodziła się idea niepodległego państwa z czystym ukraińskim terytorium etnicznym: idea diametralnie sprzeczna z ukraińską niepodległościową myślą polityczną przełomu XIX/XX wieku, sprzeczna z osiągnięciami cywilizacji i kultury końca XX w.; idea, od której do dnia dzisiejszego nie odstąpił zorganizowany i niezorganizowany ukraiński ruch nacjonalistyczny.
Nacjonalizm ukraiński nie dostrzega siły ekonomicznej nacji, widzi siłę w przemocy fizycznej, nienawiść wobec wroga, bezwzględność w walce z nim, amoralność w tej walce zgodnie z zasadą: dobre jest tylko to, co jest dobre dla mojej nacji, wszystko jest złe, co nie służy nacji ukraińskiej. Ten relatywizm w zakresie moralności z góry rozgrzeszał mordy dokonywane na wszystkich wrogach. (Wiktor Poliszczuk, 1996 r Toronto) Wrogiem była matka Polka, żona Polka i własne dziecko z matki Polki – mordował je walczący o „wolną Ukrainę”.
Współczuję dzisiaj Amerykanom dotkniętym tragedią World Trade Center, lecz jednocześnie odżywa we mnie wspomnienie terroru, jaki dotknął Polaków na Kresach. I nasuwa się gorzka konstatacja, że terroryzm mógł stać się pierwszoplanowym problemem świata dopiero wtedy, gdy tysiące ludzi zostało pogrzebanych na oczach milionów telewidzów pod gruzami największej budowli w najpotężniejszym światowym mocarstwie. Tymczasem to, co wydarzyło się blisko 60 lat temu na Kresach, nie zostało nigdy przez światową opinię publiczną ani zauważone, ani potępione . A przecież szalał tam straszliwy terror na masową skalę. Trudno by znaleźć w historii ludzkości takiego nagromadzenia potwornych zbrodni. One porażają zarówno rozmiarami, jak i sposobami popełniania - pisał o ukraińskiej zbrodni o. prof. dr hab. Mieczysław Albert Krąpiec. Alesander Korman przedstawił te „sposoby” na 130 ilustracjach a żyjący ocaleni przypominają je na dźwięk ukraińskiego języka.