Rezolucja (dyspozycja) Komisji Europejskiej nie jest uprawniona

W traktacie akcesyjnym przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podpisanym 16 kwietnia 2003 r. w Atenach są określone zobowiazania Polski w stosunku do organów UE i kompetencje tych organów. Z zapisów Traktatu wynika oczywiście, iż w stosunku do państw i ich spraw wewnętrzych może mieć władcze kompetencje Rada Europy przy jednomyślności wszystkich członków Rady (szefów państw Unii). Natomiast Komisja Europejska może oceniać, rozliczać i dyscyplinować urzędy unijne i ich pracownikow; może jedynie wnioskować o rozważenie spraw dotyczacych państwa-członka UE do Rady Europy. Samodzielne podjecie decyzji o jakimkolwiek "nadzorze", czy wszczynanie jakiejś "procedury naprawczej",czy objecie "monitoringiem" jakiegoś państwa unijnego - jest nieuprawnione, nie wynika z żadnego zapisu traktatowego. Jest jeszcze sprawa wprowadzania niepisanego obyczaju i prawa kontrolowania państwa unijnego przez KE; temu należy się przeciwstawić, to przejaw przydawania sobie nienależnych uprawnień i jeżeli zgodzimy się na taką praktyke, to może się ona utrwalić i UE zacznie sie staczać do tworu zarządzanego przez eurokratów, których cele są zazwyczaj rozbieżne z celami państw unijnych... Niżej przytaczam przepisy Traktatau Akcesyjnego dotyczące omawianej sprawy i przywołany artykuł Traktatu Wersalskiego: 22. WSPÓLNA DEKLARACJA REPUBLIKI CZESKIEJ, REPUBLIKI ESTOÑSKIEJ, REPUBLIKI LITEWSKIEJ, RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ, REPUBLIKI S£OWENII ORAZ REPUBLIKI S£OWACKIEJ W SPRAWIE ARTYKU£U 38 AKTU PRZYST¥PIENIA 1. Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska, Republika S³owenii oraz Republika S³owacka rozumiej¹, i¿ okreœlenie „nie wprowadzi³o w ¿ycie zobowi¹zañ podjêtych w ramach negocjacji w sprawie przyst¹pienia” obejmuje wy³¹cznie obowi¹zki, które wynikaj¹ z Traktatów za³o¿ycielskich maj¹cych zastosowanie do Republiki Czeskiej, Republiki Estoñskiej, Republiki Litewskiej, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki S³owenii i Republiki S³owackiej, zgodnie z warunkami ustanowionymi w Akcie Przyst¹pienia oraz obowi¹zkami okreœlonymi w tym Akcie. W zwi¹zku z powy¿szym Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska, Republika S³owenii i Republika S³owacka rozumiej¹, ¿e Komisja rozwa¿y zastosowanie artyku³u 38 wy³¹cznie w przypadkach zarzutu naruszeñ zobowi¹zañ, o których mowa w poprzednim akapicie. 2. Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska, Republika S³owenii oraz Republika S³owacka rozumiej¹, ¿e treœæ artyku³u 38 pozostaje bez uszczerbku dla w³aœciwoœci Trybuna³u Sprawiedliwoœci, okreœlonej w artykule 230 Traktatu WE w stosunku do dzia³añ podejmowanych przez Komisjê na mocy artyku³u 38. 3. Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska, Republika S³owenii oraz Republika S³owacka rozumiej¹, ¿e Komisja, przed podjêciem decyzji o zastosowaniu œrodków przewidzianych w artykule 38 skierowanych przeciwko tym pañstwom, umo¿liwi Republice Czeskiej, Republice Estoñskiej, Republice Litewskiej, Rzeczypospolitej Polskiej, Republice S³owenii oraz Republice S³owackiej przedstawienie swych pogl¹dów i stanowiska zgodnie z Deklaracj¹ Komisji Wspólnot Europejskich w sprawie ogólnej klauzuli ochronnej, klauzuli ochronnej w zakresie rynku wewnêtrznego oraz klauzuli ochronnej w sprawie wymiaru sprawiedliwoœci i spraw wewnêtrznych, do³¹czonej do niniejszego Aktu Koñcowego. ARTYKU£ 38 Je¿eli nowe Pañstwo Cz³onkowskie nie wprowadzi³o w ¿ycie zobowi¹zañ podjêtych w ramach negocjacji w sprawie przyst¹pienia powoduj¹c powa¿ne naruszenie funkcjonowania rynku wewnêtrznego, w³¹czaj¹c w to jakiekolwiek zobowi¹zania we wszystkich politykach sektorowych dotycz¹cych dzia³alnoœci gospodarczej o skutku transgranicznym, lub te¿ bliskie ryzyko wyst¹pienia takiego naruszenia, Komisja mo- ¿e podj¹æ odpowiednie œrodki do koñca najwy¿ej trzyletniego okresu nastêpuj¹cego po dniu wejœcia w ¿ycie niniejszego Aktu, na uzasadniony wniosek Pañstwa Cz³onkowskiego lub z w³asnej inicjatywy. Œrodki musz¹ byæ proporcjonalne, a pierwszeñstwo przyznaje siê œrodkom, które w mo¿liwie najmniejszy sposób zak³ócaj¹ funkcjonowanie rynku wewnêtrznego, a w stosownym przypadku, pierwszeñstwo przyznaje siê istniej¹cym sektorowym mechanizmom ochronnym. Takie œrodki ochronne nie bêd¹ stanowiæ œrodka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytych ograniczeñ w handlu miêdzy Pañstwami Cz³onkowskimi. Mo¿liwe jest powo³anie siê na powy¿sz¹ klauzulê ochronn¹ nawet przed przyst¹pieniem, na podstawie wyników procesu monitorowania; w takim wypadku wejdzie ona w ¿ycie z dniem przyst¹pienia. Œrodki te utrzymuje siê nie d³u¿ej ni¿ jest to œciœle niezbêdne, a w ka¿dym przypadku zostan¹ one zniesione w momencie wprowadzenia w ¿ycie okreœlonego zobowi¹zania. Mog¹ one jednak byæ stosowane po up³ywie okresu wymienionego w pierwszym akapicie, tak d³ugo jak odpowiednie zobowi¹zania nie bêd¹ wykonane. W odpowiedzi na postêpy poczynione przez dane nowe Pañstwo Cz³onkowskie w wykonywaniu swoich zobowi¹zañ, Komisja mo¿e odpowiednio dostosowaæ œrodki. W odpowiednim czasie przed uchyleniem œrodków ochronnych, Komisja powiadomi Radê i weŸmie w pe³ni pod uwagê wszelkie uwagi poczynione przez Radê w tym wzglêdzie. Artykuł 230 Traktatu Wersalskiego Trybunał Sprawiedliwości kontroluje legalność aktów uchwalonych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę, aktów Rady, Komisji i EBC, innych niż zalecenia i opinie, oraz aktów Parlamentu Europejskiego zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich. W tym celu Trybunał jest właściwy do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Radę lub Komisję, podnoszących zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia niniejszego Traktatu lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem lub nadużycia władzy. Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy, na tych samych warunkach, do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez Trybunał Obrachunkowy i przez EBC, zmierzających do zapewnienia ochrony ich prerogatyw. Każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na tych samych warunkach, skargę na decyzje, których jest adresatem oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby, dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie. Skargi przewidziane w niniejszym artykule wnosi się w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji aktu lub jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie.