Miłośnikom państwa opiekuńczego do przemyślenia...
Prora to nazistowski ośrodek wypoczynkowy, na wyspie Rugia, planowany jako największa inwestycja organizacji Kraft durch Freude. Autorem projektu (nagroda World's Fair w Paryżu, 1937) był Clemens Klotz. Składać się miał z ośmiu budynków mieszkalnych w których łącznie mieszkać mogło 20 tysięcy wczasowiczów, dwa baseny ze sztuczną falą, teatr, kino oraz hala widowiskowa na 20 tysięcy osób. Wszystkie pokoje miały wymiary 5x2,5 metra, wszystkie były dwuosobowe i miały widok na morze. Toalety i prysznice były wspólne. Dodatkowo w planach było nabrzeże do którego mogły cumować statki pasażerskie.
Narodowi Socjaliści dążyli do zatarcia różnic klasowych i politycznych. Stworzenia jednolitego społeczeństwa bez konfliktów. Władze manifestowały solidarność międzyklasową, gloryfikując w propagandzie klasę robotniczą i jej ciężką pracę. Miano robotnika stało się chlubą. Sami członkowie NSDAP i SA zwracali się do siebie per towarzyszu.
Program gospodarczy NSDAP, opublikowany w Mein Kampf Hitlera jest łudząco podobny do programu Amerykańskiej Partii Socjalistycznej z 1923 r. czy do programów gospodarczych w PRL, począwszy od Manifestu Lipcowego.
Za rządów NSDAP wzrosła stopa życiowa i konsumpcja. Konsumpcji nie ograniczono w dużym stopniu nawet podczas wojny. Pracujące żony żołnierzy rezygnowały z pracy, gdyż utrzymanie umożliwiały im zasiłki rodzinne wypłacane przez NS Volkswolhlfarth - Narodowo Socjalistyczną Opiekę Społeczną. Kłopoty wynikłe z reglamentacji łagodziły paczki od mężów okupujących Europę.
Od 45% do 50% wydatków przeznaczano na żywność. W latach trzydziestych i czterdziestych oceniano ją jako gorszą od amerykańskiej. Z punktu widzenia dzisiejszej nauki o żywieniu była ona bardzo zdrowa. Propagowano chleb razowy, ryby i tłuszcze roślinne. Podczas wojny żywność była reglamentowana, niedobory uzupełniano na czarnym rynku.
NSDAP zwalczało kulturę burżuazyjną i wszelkie formy nierówności, np. wprowadzono jednakową formę pogrzebu dla wszystkich. Władza stawała po stronie robotnika w konflikcie z przedsiębiorcą. NSDAP i SS stawały się możliwością zrobienia kariery i poprawienia statusu rzesz proletariackich. Wykształcenie przestawało być warunkiem kariery. Z okazji poprawy statusu społecznego skorzystało przeszło 1 mln osób.
W 1939 roku władze przyznały stypendia 4 mln osób za współzawodnictwo pracy. Upowszechniano w imię równości dobra konsumpcyjne. By zamanifestować robotniczy i socjalistyczny charakter NSDAP najważniejszym świętem państwowym było Święto Pracy. Pierwszego maja pochody pod czerwonymi flagami z swastyką kończyły się majówkami. Stan Żywicieli Rzeszy, drugi po robotnikach fundament sojuszu robotniczo chłopskiego, miał swoje święto podczas dożynek.
Narodowy Front Pracy przyznawał tytuł wzorcowego zakładu pracy firmom, które zapewniły swoim pracownikom bezpieczeństwo i higienę pracy oraz takie udogodnienia jak łaźnie i stołówki. Niemiecki Front Pracy dbał o ścisłe przestrzeganie przepisów płacowych, normował wysokość płac i organizował szkolenia, wspierał robotników w sporach z pracodawcami. O robotników dbali sami pracodawcy, spowodowane było to brakiem rąk do pracy. Za zgodą Ministerstwa Pracy pracodawcy podwyższali płace, współfinansowali zakup podstawowych dóbr takich jak węgiel i ziemniaki, subsydiowali zakup domów i samochodów oraz koszt wakacji, premiowali za lojalność wobec firmy. Początkowo NSDAP zalecało nie pełno wymiarowe zatrudnianie. Skrócenie tygodnia pracy do 36 godzin. Zasiłki przyznawano tym, których czas pracy nie przekroczył 24 godzin tygodniowo. Później zwiększano czas pracy. Robotnicy mogli być zwalniani w połowie lub pod koniec miesiąca, z jedno lub dwutygodniowym wypowiedzeniem, „robotnicy umysłowi” otrzymywali sześciotygodniowe wypowiedzenia.
W celu likwidacji głodu mieszkaniowego narodowi socjaliści zachęcali do budowy nowych domów ulgami podatkowymi. Robotnicy otrzymywali długoterminowe, tanie 4% kredyty rozłożone na 65 lat, w ratach nie większych niż 5% pensji i 3% kredyty na pierwszą ratę, stanowiącą 25% wartości domu, na zakup domów za 75% ceny. Budowa mieszkań miała powodować wzrost gospodarczy. Na wsparcie budownictwa przeznaczono w 1935 roku 600 mln. reichsmarek. 20% wydatków na remonty zwracało państwo. Państwo pokrywało także 50% wydatków na adaptacje lokali na nowe mieszkania. Odsetki od kredytów mieszkaniowych były do wysokości 4% pokrywane przez państwo. Za rządów NSDAP wybudowano 1,8 mln mieszkań, zazwyczaj małych. Niemcy odczuwały deficyt mieszkań średnich. Czynsze pochłaniały od 25% do 30% wydatków mieszkańców. Do tego państwo nazistowskie wyemitowało przedpłaty na "samochód ludowy dla każdego". Samochody miały być odbierane do 1955 r.
Pozornie utrzymywano własność prywatną w przedsiębiorstwach, jednak "dobrowolne składki" na różnego rodzaju "Fronty" czy formacje nazistowskie pochłaniały wraz z podatkami 98% dochodów formalnych właścicieli firm. Zarządy przedsiębiorstw podlegały lokalnemu Gaulaiterowi oraz pomniejszym wodzom lokalnym. Pracodawca, aby skorzystać z opieki lekarskiej, sanatorium czy urlopu musiał składać podanie do NSDAP.
Robotnikom zapewniano mieszkania i organizowano czas wolny. Kraft durch Freude - Siła przez Radość agencja Frontu Pracy organizowała: amatorską działalność kulturalną, recitale, objazdowe wystawy artystyczne, zakładowe wyjścia do teatru, a przede wszystkim, jako gigantyczne biuro turystyczne, wakacje dla ubogich.
NSDAP przeprowadziło reformę ubezpieczeń społecznych. W 1934 zlikwidowano ich samorządność. W 1938 objęto rzemieślników ubezpieczeniami emerytalno-rentowymi, a rolników chorobowymi. W 1941 zniesiono możliwość zmniejszania świadczeń w szczególnych wypadkach. Od 1942 roku zapewniono górnikom lepsze emerytury. Przymusowe ubezpieczenia społeczne dziś, jak i za rządów NSDAP są instrumentem lewicowych rządów w procesie zniewalania obywateli i rozbijania rodzin będących zagrożeniem dla totalnej władzy państwa.
Przywileje, które robotnikom oferowali narodowi socjaliści nie dosyć, że niemożliwe do zapewnienia w dłuższym okresie czasu, czyniły z robotników klasę niezdolną do zapewnienia sobie bytu samodzielnie.
Robotnicy byli wyuczani bezradności i pozbawieni przedsiębiorczości. NSDAP prowadząc socjalną politykę działało na niekorzyść Niemców, czyniło z nich kastratów zdolnych tylko do histerycznej destrukcji, bezwolne narzędzia w rękach przywódców partyjnych.
W 1938 r. minister gospodarki i prezes Reischbanku III Rzeszy podał się do dymisji w proteście przeciwko polityce gospodarczej państwa. Hjalmar Schacht stwierdził, że III Rzesza zbankrutowała i oszukała obywateli... A przecież to Schacht wymyślił rozbudowę przemysłu zbrojeniowego poprzez system tzw. weksli MeFo (niem. Metallurgische Forschungsgesellschaft mbH) umożliwiających bezgotówkowe rozliczanie wierzytelności w przemyśle ciężkim Niemiec. Ratunkiem było więc rozpoczęcie wojny!
Ps. Skorzystałem z publikacji, wykładów i blogów, m.in.: prof. L von Misesa, prof. Miltona Friedmana, J. Bodakowskiego, prof. E. von Kuehnelt-Leddinha, prof. L. Erharda, dr. A. Speera.
- Zaloguj się aby dodawać komentarze
- 1450 widoków
Nie da